Οι αδυναμίες δεν κρύβονται!

 

Γράφει η Ασπασία Τσιντάρη,

Στη διάρκεια της ζωής θα γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, συντρόφους , συνεργάτες, και καθένας τους θα είναι τόσο ξεχωριστός όσο και η σχέση που θα χτίσουμε μαζί του. Αυτό που θα παρατηρήσουμε είναι ότι με κάποιους από αυτούς ερχόμαστε πιο κοντά και έτσι αρχίζουν να αποτελούν την “αδυναμία» μας.

Αδυναμία, αποκαλούμε την ιδιαίτερη αγάπη και καλοσύνη που τρέφουμε για κάποιον, ο οποίος για κάποιο ιδιαίτερο λόγο κέρδισε (συνήθως επάξια) την συμπάθεια μας και μια πιο “προνομιακή” θέση στην καρδιά μας. Για αυτόν τον άνθρωπο κάνουμε πιο εύκολα θυσίες και τρέχουμε για να βρεθούμε δίπλα του ανά πάσα στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τα παραδείγματα είναι πολλά για να κατανοήσουμε ότι με κάποιους επιλεγμένους ανθρώπους υπάρχει ένα ξεχωριστό δέσιμο. Έτσι λοιπόν, με τα άτομα αυτά είμαστε πιο ευάλωτοι και επιρρεπής στο “ναι» σε κάθε χάρη που μας ζητούν. Εν ολίγοις, είναι το τρωτό μας σημείο, η «Αχίλλειος πτέρνα» μας και δε δεχόμαστε κάνεις να μπει εμπόδιο ή να αντικαταστήσει αυτό το δεσμό.

Αυτό φυσικά είναι εμφανές και στους ίδιους αλλά και στον υπόλοιπο περίγυρο μας,και συχνά αποτελεί αιτία παραπόνων από άλλα άτομα του κύκλου μας, αλλά και δική μας προσωπική απογοήτευση όταν αυτό το λατρεμένο πρόσωπο δεν σταθεί αντάξιο της περίσσειας αγάπης μας. Για αυτο η αίσθηση του μέτρου, όσο είναι εφικτό, κρίνεται απαραίτητη για λόγους προστασίας τέτοιων περιστατικών.

Η προσφορά μας απέναντι στους άλλους σαφέστατα δεν πρέπει να υπερβαίνει την προσωπική μας ευτυχία προκειμένου κάποιοι άλλοι να ευχαριστηθούν περισσότερο, ούτε να γίνεται η αιτία οι υπόλοιποι δικαίως να νιώσουν ότι κατέχουν μια υποδεέστερη θέση στη ζωή μας. Ιδανικά, φροντίστε το άτομο που αποκαλείται αδυναμία σας να είναι το ίδιο που θα γίνει και η δύναμη σας όταν το χρειαστείτε.