Γράφει η Ασπασία Τσιντάρη,
Θυμάσαι ποια ήταν η τελευταία φορά που μαζευτήκατε με τους φίλους σου να παίξετε;
Ή μήπως είσαι από εκείνους του τυχερούς που μόλις τακτοποίησαν τα επιτραπέζια και έβαλαν τα παιδιά τους για ύπνο με το αίσθημα της ήττας να τους κυριεύει;
Έτσι νομίζω, πως ότι πιο κοντά στο παιδί είναι το παιχνίδι. Ναι, αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση, η γεμάτη αυθορμητισμό, ενθουσιασμό, ενέργεια, και αγάπη για την ίδια τη ζωή είναι που σε “ξανανιώνει».
Ίσως άθελά μας βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε.
Ίσως οι ρυθμοί της ζωής να κυλούν πιο γρήγορα και να μας αναγκάζουν να ωριμάζουμε πριν την ώρα μας.
Ίσως και οι γονείς μας να αντικατέστησαν τον ελεύθερο μας χρόνο με δραστηριότητες για να μας κάνουν πιο χρήσιμα μέλη στην κοινωνία.
Σε μια κοινωνία λοιπόν που κάποιοι ξέχασαν να ζουν, βιάστηκαν να ενηλικιωθούν και να φορτωθούν ευθύνες, παρατηρούμε έννοιες όπως η αθωότητα και η επιπολαιότητα να αποτελούν άγνωστες λέξεις σε μια κατά τα άλλα τρυφερή ηλικία. Ακούγεται ρομαντικό και ίσως είναι, αλλά η πορεία προς την ανάπτυξη πρέπει να γίνεται αργά, αβίαστα, ανώδυνα, φυσικά. Καθένας αξίζει πρωτίστως να αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες προτού αναλάβει υποχρεώσεις. Εν ολίγοις, αν δεν έχεις χορτάσει γέλιο, τρέλα, ξεγνοιασιά, μην απορήσεις για τα απωθημένα που θα σου χτυπήσουν την πόρτα.
Το πιο σημαντικό όμως στη σύγχρονη κοινωνία δεν είναι να ζεις την παιδικότητα σου στην ώρα της, αλλά να την κουβαλάς ως χαρακτηριστικό σου. Να τσαλακώνεις την εικόνα σου γιατί αυτή είναι πιο ειλικρινής και αγνή εκδοχή σου. Να συγκίνησε με τα λίγα και απλά. Να εκφράζεσαι βαθιά, τολμηρά και ανιδιοτελώς. Να τρέχεις σε δρόμους, πάρκα και πλατείες αντί να τρέχεις πίσω από δουλειές. Να κάνεις την ανεμελιά στάση ζωής όπως όταν ήσουν παιδί. Ακόμα κι αν ήσουν ο σπασίκλας του σχολείου ή το χαϊδεμένο της μαμάς, κάποια κραιπάλη , μια κοπανά ή μια επανάσταση θα την είχες κάνει.
Η παιδικότητα λοιπόν, δεν είναι συνώνυμη της ανωριμότητας όπως λανθασμένα μπορεί να ερμηνευθεί.
Άλλωστε, υπάρχει κάτι πιο ώριμο από μια πηγαία συμπεριφορά;
Books for your_shelf 